Wantrouwen van burgers in professionals zoals ambtenaren of medewerkers van een corporatie is een veelgehoorde klacht. Hoe komt het dat dit andersom ook zo kan zijn? Zijn organisaties met een publiek belang vergeten voor wie ze het uiteindelijk doen?
Dichterbij?
De afgelopen decennia zijn er vanuit (semi-)publieke instellingen allerlei bewegingen in gang gezet om de brug met de ‘afnemers’ van producten of diensten te verkleinen. Zo werken er bij menig gemeente medewerkers kern- en buurtgericht werken en hebben woningcorporaties tegenwoordig gebiedsregisseurs in dienst als herkenbaar en tastbaar aanspreekpunt.
Leefwereld
Het is de vraag of bruggenbouwers als deze bijdragen aan het verkleinen van de kloof tussen de leefwereld van burgers en de systeemwereld van professionals. Hebben de medewerkers daadwerkelijk de wil om individuele vragen van burgers opgelost te krijgen? Zien zij de dagelijkse contacten met bewoners als kans om zo dicht mogelijk bij de kern van hun werk als professional te komen? Of vormt het slechts een hinderlijke onderbreking van de dagelijkse routine?
Waarde van het individu
Wantrouwen van professionals in burgers komt door een gebrek aan inlevingsvermogen in de situatie en het ontbreken van voldoende handelingsvrijheid om hier zelf iets aan te kunnen doen. Contacten met burgers of bewoners zijn geen verplicht afvinkveld om ergens draagvlak voor te krijgen. Het is het fundament voor professionals die geloven in de waarde van het individu.