Intuïtief weten we vaak heel goed wat waar, juist of moreel is. Hoe komt het dan dat we er vervolgens niet naar handelen? Hoe zou meer kennis en inzicht hierover de communicatie tussen mensen - of breder: in processen - kunnen verbeteren?
Moreel kompas
In het Moral Compass Project werken onderzoekers van de Protestantse Theologische Universiteit (PThU) samen om te ontdekken of er een soort universele of goddelijke standaard voor het goede leven is, een hoogste norm waar ons bestaan aan zou moeten voldoen. Maatschappelijk gezien lijken mensen hier behoefte te hebben, maar anderzijds lijkt zo’n norm op gespannen voet te staan met hun belangen.
Persoon in functie
In de dagelijkse praktijk wordt het moreel kompas van mensen soms verdoezeld, omdat zij een bepaalde functie hebben en vanuit die hoedanigheid iets moeten vinden of uitdragen. Ook bij de uitvoering van bijvoorbeeld beleidsvisies kan dit aan de orde zijn. Is iets waar omdat het zo is of is het waar omdat we vinden dat het zo is? Waarheid of perceptie, dus?
Synchroniseren
Het instituut voor HeartMath heeft al iets ontdekt, namelijk dat het elektromagnetische veld van het hart een belangrijke rol speelt in de communicatie tussen mensen. Hersengolven van de ene persoon kunnen synchroon lopen met de hartslag van een andere persoon. Er is daarmee een wetenschappelijke bewijs dat ons zenuwstelsel functioneert als soort antenne en reageert op de elektromagnetische velden van de harten van andere mensen.
Goed of kwaad
Wat goed of kwaad is, is microbiologisch gezien diep in ons lichaam verankerd - het zit ‘ in carni’. De sfeer ergens aanvoelen, merken of de werkomgeving bijdraagt aan het eigen functioneren; het zijn voorbeelden hoe gevoeligheid door ons hart gefilterd wordt. Een microbioloog stelt zelfs dat het hart van een cel in het menselijk lichaam niet de celkern is, maar de celwand. Met zogenoemde receptoren in de celwand communiceert de cel met zijn omgeving. Wanneer een cel zijn omgeving als ondersteunend ervaart, openen de receptoren zich om de cel te voeden, maar wanneer de cel gevaar voelt, sluit hij zijn receptoren.
Opdracht
Ook deze ‘ontdekking’ is een impliciete opdracht om niet meer vanuit competitie en strijd te handelen, maar vanuit inlevingsvermogen en compassie. En beseffen dat meningsverschillen, angsten en pijn van mensen vaak erg veel op elkaar lijken. Inzicht hebben in het hart van de medemens klinkt zweverig, maar onze DNA-strengen schijnen er van te ontspannen. Mens en belang vloeien natuurlijk in elkaar over, daar is geen verbinding (en onderzoek) meer voor nodig.
